Wat een realitycheck: ik zeg altijd tegen anderen dat je moet doen waar je gelukkig van wordt, maar zelf deed ik dat niet.

Binnen Autimaat (organisatie waar ik werk) klopte ‘het geheel’ al een tijdje niet meer voor mij, dat voelde ik heel goed, maar ik zat continue in mijn hoofd en voelde niet wat voor mij dan de ‘wel’ moest zijn.

De persoonlijke zoektocht is vorig jaar op de achtergrond voor mij begonnen met grote terugkerende golfbewegingen van ‘vol gaan’ naar allerlei belemmerende overtuigingen. Maar ik voelde dat ik op de goede weg zat en begin dit jaar werd het voor mij steeds meer helder en vielen er puzzelstukjes op hun plek. Ik wil voldoening uit mijn werk, iets bijdragen en iets betekenen voor een ander. Werken met hoofd, hart en handen en niet meer continue achter die laptop.

Na het inschakelen van een loopbaancoach en gesprekken met medewerkers uit diverse sectoren ontdekte ik dat het vak ‘verpleegkundige’ een goede match zou zijn en dat ik daarnaast de ouderenzorg wel heel interessant vond. Iets wat ik op voorhand niet zelf had bedacht, al hadden ouderen altijd wel een speciaal plekje in mijn hart. Als mantelzorger voor mijn opa en oma heb ik vanaf de zijlijn meegemaakt hoe ouderdom de kwaliteit van leven kan beïnvloeden en ervoor kan zorgen dat je niet meer het leven kunt leven zoals je zou willen. Toch ben ik dankbaar dat ik aan dit laatste stukje van hun leven heb kunnen bijdragen. Het boeiende aan ouderen vind ik hun levensverhaal, welke voor iedereen verschillend is. En hoe beïnvloedt de ouderdom lichaam, geest en gedrag? Mijn persoonlijke drive is dat ik aandacht wil hebben voor de mens achter de zorg- en ondersteuningsvraag. Dit bracht mij samen met ondersteunen, coördineren en uitvoering geven aan (verpleegkundige) zorg naar de ouderenzorg.

Omscholen dus en op zoek naar een leerwerkplek. Tja, dat klinkt op papier eenvoudig, maar in de praktijk verloopt dit traject toch iets anders. Een rollercoaster van gedachten van ‘zeker weten dat je ervoor gaat’, naar allemaal beren op je weg: ga ik op mijn leeftijd nog compleet iets anders doen? Kan ik dat nog wel? Hoe dan? Wie zit er op mij te wachten? Wat betekent dit financieel? Hoeveel ruimte is er om daar concessies in te doen?

Maar mijn gevoel was leidend: ik heb nog ruim 20 jaar werken te gaan en ik wil doen waar ik gelukkig van word!

Surfend over internet heb ik informatie gezocht over zij-instroomtrajecten en verschillende organisaties. Vervolgens heb ik met een aantal van hen contact gelegd. Ik heb met deze organisaties gesproken over wat ik zou willen en wat voor mij de mogelijkheden zouden zijn. Echter zonder een vooropleiding en/of achtergrond in de zorg waren deze mogelijkheden toch beperkt. Maar...waar een wil is is een weg! Er zijn 'meerdere wegen die naar Rome leiden', dus in gesprek over een andere aanvliegroute en die was er. Uiteindelijk ben ik met 2 organisaties een sollicitatietraject in gegaan en is mijn keuze gevallen op Attent Zorg en Behandeling. Met ingang van 1 september a.s. ga ik bij hen starten als leerling in de ouderenzorg. Attent is een mooie zorgorganisatie die ‘persoonlijk werken’ en laagdrempeligheid hoog in het vaandel heeft staan: ‘vertrouwd en dichtbij’ zoals zij het zelf zeggen.

Mijn nieuwe pad is dus zij-instromer in de ouderenzorg. Dit betekent dat ik na ruim 8 jaar niet alleen afscheid ga nemen van Autimaat, maar dat ik ook circa 25 jaar van mijn werkverleden los laat. Binnen mijn kantoorbanen stond ‘zorgen voor’ ook altijd wel centraal en dit is al een jas die mij heel goed past. Maar ook observeren, signaleren en bewaken zijn hierin een gemene deler. Dankbaar ben ik voor de inzichten en mijn werk- en levenservaring die ik mee mag nemen op mijn nieuwe pad.

Ik weet dat ik Autimaat, en alles wat ermee samen gaat, zeker zal gaan missen. Maar ik voel ook in alles dat dit de weg is die ik te gaan heb en sinds ik die weg ben gaan bewandelen is er een flow gaan stromen in een tempo en met een energie die mij soms nog overrompeld, maar die zo krachtig en lekker voelt dat ik er heel graag meer van wil.

Bij Attent ga ik starten met een ‘dubbelkwalificatie'. Dit betekent dat ik 2 opleidingen parallel ga volgen binnen 2 jaar tijd (VIG en MZ). Hiermee leg ik een brede basis en kan ik de zorg goed gaan ontdekken. Aansluitend wil ik graag de verpleegkundige opleiding volgen.

Ik krijg de kans mij (op mijn 47e!!!) alsnog om te scholen binnen een prachtige organisatie in de ouderenzorg. Een nieuwe weg, een nieuwe uitdaging. Hoe tof is dat! Een spannende tijd gaat komen, waarin er veel nieuws van mij gevraagd gaat worden, maar dit is een kans die ik met 2 handen stevig vast pak. Ik heb er zin in!